சண்டை

 
 

எதுவும் கிறுக்கப் படாத
வெற்றுத் தாள் ஒன்றில்
உன் எண்ணங்களும்
என் வண்ணங்களும்
மோதிக் கொள்கின்றன ..
பிரசவிக்கும் எதுவோ ஒன்றை
உனக்கு சொந்தம் என்கிறாய்
நான் எனக்கு சொந்தம் என்கிறேன்
நமக்கு சொந்தம் எனும் எண்ணம்
வருவதாய் இல்லை ..

உன் வார்த்தை வருடலுடன்
ஆரம்பாமாகும் என் பொழுதுகள்
வாடி வதங்கி போகிறது
வார்த்தைகளின் அனல் வீச்சில்

உதிர்க்கப் படாத
உன் மென்மைகளை தேடி
முகப் புத்தகத்தின்
முகங்களை திருப்பினால்
ஐயஹோ அங்கும் அடிதடி
பிரபலங்கள் சண்டை
பிரபலமாக சண்டை
பிரபலத்துக்காக சண்டை
பிய்ந்து விடுகிறது .....

திடீர் என எங்கிருந்தோ வருகிறாய்
எதிர் பாராமல் பேசுகிறாய்
உன் பேச்சின் ஆரம்பம்
உன் பேச்சின் முடிவு வரை
ஒரு பிரளயத்தை
எதிர் பார்க்க தவறுவதில்லை மனது ..

சில சமயங்கள்
குழந்தை என மனது தேம்பி அழுகிறது
பல சமயம் குமரியென சிலிர்த்து விறைக்கிறது
ஆனால் எல்லா சமயங்களிலும்
ஏங்கித் தவிக்கிறதே ..
எதுவாக இருந்தாலும் பேசிவிடு ..

ஒரு அதிகாலையின் நீட்சிகாக
ஏங்கும் பனித் துளியென
ஒரு சூரியப் பார்வையின் தீண்டலுக்காக
காத்திருக்கும் சூரிய மலர் என
ஒரு சில மென்மைகளுக்காய்
மெது மெதுவாய் ஏக்கம் படர்கிறது .